NASI INSTRUKTORZY O PEDAGOGICE TEATRU

Teatralna wrażliwość, podczas pracy z dziećmi i osobami z niepełnosprawnością.

Wrażliwość, w procesie twórczym, to jeden z ważniejszych elementów. Często przychodzi ona dopiero w czasie trwania warsztatów, czasem wydawałoby się, że nie ma jej w ogóle. Jednak  jest  to pojęcie wielowymiarowe oraz subiektywne doznanie, którego doszukiwać możemy się w niekonwencjonalny sposób. Mówi się o wrażliwości na piękno, a co z wrażliwością na brzydotę ? W końcu to, co dla jednego człowieka jest piękne, dla drugiego może być brzydkie.

W teatrze, dzięki wymianie wrażliwości, poszerzamy nasze spojrzenie na rzeczywistość. Często okazuje się, iż oczywista dla nas rzecz jest zupełnie dla innych niedostrzegalna. Praca z dziećmi uświadamia nam ich zupełnie inny punkt widzenia i odczuwania. Uważam, iż dziecięca wyobraźnia jest niesamowitą „kopalnią” artystycznych projektów i to, co wydaje mi się tak trudne czy wręcz niemożliwe okazuje się genialnie proste.

Jeszcze bardziej fascynująca jest praca z osobami z niepełnosprawnością, których wrażliwość jest niepojęta dla zwykłego, szarego człowieka. Osoby te są chodzącym pięknem i dobrocią, ich serca  są otwarte, a umysły i wyobraźnia nie mają granic. Dysfunkcje dają nowe możliwości działania pokazując, że wcale nie są ograniczeniami.

Zawsze w czasie pracy z dziećmi czy osobami niepełnosprawnymi zastanawiam się czy to ja je uczę, czy może to jednak one uczą mnie.

Katarzyna Suska

Wyjdźcie na środek i nie bójcie się!

Działania podejmowane z dziećmi oraz młodzieżą podczas projektu „Przestrzenie teatru – Lato w Teatrze” w Stepnicy podyktowane są założeniami pedagogiki teatru. Czerpiemy
z codziennego doświadczenia uczestników biorących udział w realizacji tego przedsięwzięcia. Podczas jednej z rozmów z uczestnikami padło sformułowanie, które mnie trochę zadziwiło: „Bo wie Pani, my już jesteśmy ludźmi teatru”. Na pytanie „A co to znaczy?” usłyszałam taką odpowiedź: „No, że nie boimy się tak wyjść na środek”. I chyba w tej rozmowie zostało przedstawione sedno pedagogiki teatru. Wierzę, że tego typu spotkania mają ogromny wpływ na rozwój osobowości uczestników projektu. Przykładów wymiernych efektów naszych działań jest wiele, są to m.in. podniesienie poczucia własnej wartości, pokonywanie wewnętrznych barier, umiejętność pracy w grupie, rozwijanie poszczególnych talentów, zdolności komunikacyjnych, wiary we własne możliwości, a także odporności. To tylko garstka przykładów świadczących o wartości i potrzebie realizacji takich działań. Oprócz tego zestawu pozytywnych aspektów jest to także miejsce niezwykłej przygody, podczas której wędrujemy po różnych przestrzeniach. Zarówno tych umieszczonych w rzeczywistości zewnętrznej (GOK, blokowiska, amfiteatr, po prostu Stepnica), jak i wewnętrznej (wyobraźnia, wrażliwość, myśli każdego z uczestników). Myślę, że wyjątkowość tej wędrówki możemy mierzyć także rangą przewodników, dających od siebie więcej niż sto procent zaangażowania.

Kinga Binkowska – pedagog teatru